PRO_lokacje
1. Otwock, Dworzec PKP, Cafe Lokomotywa
www.cafelokomotywa.pl

Cafe Lokomotywa mieści się na Stacji PKP w Otwocku. Można do niej dotrzeć pociągiem z Warszawy i już sama podróż staje się niezapomnianym doświadczeniem. Kolejne przystanki na Linii Otwockiej, zaprojektowane przez Kazimierza Centnerszwera, przypominają betonowe ptaki, które rozsiadły się na torach. Podążając na południe trasą Nadwiślańskiej Drogi Żelaznej docieramy do celu podróży, stacji Otwock. Znajdujący się na niej budynek dworca został wybudowany na przełomie XIX i XX wieku. Jego główny pomysłodawca Jan Fijałkowski nadał mu funkcję nie tylko użytkową, ale również kulturalną i rekreacyjną. Stworzył tym samym przestrzeń dla spotkań, rozmów, wydarzeń, w której miejscowy rytm życia mieszał się z podróżnymi bagażami. Przed wojną dworcowe sale tętniły życiem a restauracja, podczas bankietów, wypełniała się wykwintnym towarzystwem. Budynek dworca był również świadkiem tragicznych wydarzeń historycznych. W czasie wojny niemieccy żołnierze z tamtejszej bocznicy kolejowej wywieźli do Treblinki około 8 tysięcy otwockich Żydów.

Dziś mieści się tu niepozornie wyglądająca knajpka, w której przeszłość łączy się z teraźniejszością. Maszyny do szycia, retro lampy z wielkimi abażurami, wygodne kanapy tworzą wyjątkowy klimat, odrywający na chwilę od zgiełku współczesności. Cafe Lokomotywa działa od ponad czterech lat. To miejsce rodzinne, które jest nieustannie udoskonalane i zmieniane. Początkowo funkcjonowała jako bar. Dziś obsługuje zarówno pojedynczych klientów, jak i większe grupy bankietowe, czarując gości niepowtarzalną atmosferą, smacznymi ciastami i przede wszystkim idealnymi mieszankami kaw i herbat.

Z Grzegorzem Miszewskim z Cafe Lokomotywa rozmawia Jowita Lis.

Skąd się wzięła się idea takiego miejsca?
Z pasji do kawy, herbaty, dobrego jedzenia. Każdy człowiek coś potrafi ­ ja jestem dobry właśnie w tych dziedzinach.

Czy wystrój wnętrza narodził się z jakiejś konkretnej inspiracji?
Pomysł wziął się z inspiracji klimatem mieszkania mojej babci. Królowały w nim regały. Dlatego jest to element dominujący w tym lokalu. Jest ścianą/parawanem, który daje poczucie intymności i wprowadza domową atmosferę. Maszyny Singera to moja przeszłość. To Kraków, moja żona i teściowa. Na jednym z blatów przy maszynie można znaleźć tabliczkę: Dziękuję mojej żonie i teściowej. Paradoksalnie “uratowały mi życie”. Dzięki nim umarłem i narodziłem się na nowo. Poprzez swoje doświadczenia mogę powiedzieć “nie bójcie się rozstań.” Niektóre są wyzwalające i prowadzą do niezwykłych miejsc, do odkrycia samego siebie.

Jak rozpocząłeś pracę tutaj?
To był dla mnie nowy początek. Nastąpił moment zwrotny w moim życiu. Kiedyś zajmowałem się czymś zupełnie innym, dziś praktycznie mieszkam w Cafe Lokomotywa. Dzięki niej odkrywam mnóstwo smaków w kontakcie z ludźmi, w jedzeniu. Są to moje dwie największe pasje. Jednak one same nie utrzymają tego miejsca. Należy dołożyć konsekwencję działania, rozsądek. W pełni poświęcić się temu, co się robi. Cały czas się uczę, jestem otwarty na ludzi, ich emocje, potrzeby.

Jak docierasz do klientów?
Otwock to miejsce specyficzne. Klienci dowiadują się o moim miejscu głównie pocztą pantoflową. W małych miejscowościach najlepiej sprawdza się marketing szeptany. W miejscowości, gdzie królują kebaby, pizza, sklepy monopolowe,trzeba być przekonanym o wartości swego działania oraz dawać to, co samemu chciałoby się otrzymać.

Czym jest dla Ciebie to miejsce?
To nauka życia, dojrzałości, szacunku do siebie i do innych. To moja pasja, to moje całe życie, mój dekalog.

Jak mówię “prowincja” to myślisz?
“Wychodzę sobie na bosaka, mam obkurzone spodnie, gadam z panią Kazią 40 minut, szachy, ciemny Guinness, wzgórze. Jestem szczęśliwy”.

Polecamy! Zapraszamy! Do zobaczenia!

_______________________________

materiał fotograficzny: Grzegorz Miszewski
informacje ze wstępu:
Otwock. Znikające punkty, publikacja towarzysząca projektowi “Otwock“, fundacja Open Art Projects
www.turystycznyotwock.pl/pl/1-dworzec-kolejowy

Fotografia na froncie wojny międzygatunkowej – Andrew Skowron. Rozmawia Olga Plesińska Psychiczna tężyzna. O morsowaniu, traktorach i sztuce społecznej. Przemysław Chodań rozmawia z Jaśminą Wójcik Las maqinuas de la muerte – Stanisław Bitka rozmawia z Michałem Michalskim z zespołu Sarco Konno przez Amerykę Południową – historia Tadeusza Kotwickiego. Z Wiktorią Kotwicką rozmawia Zuzanna Majer Internet Depression – Karol Szczur Sztuka daje mi swobodę i z niej korzystam – Szymon Szewczyk