Co mi tu Pani rysuje za pierdoły? Niedźwiedzie? Przecież niedźwiedzie nie bawią się sznurkiem. Nie tworzą zmyślnych pętelek wygiętych w kształt precelka. Nie przyjaźnią się z dziećmi. Pod żadnym pozorem. Nie jedzą z nimi gorącej, zielonej zupy i chuchając żeby ostygła nie opowiadają sobie tajemnic. Napuchnięte kaktusy nie jeżdżą samochodem. Nie ma potworów. Zwłaszcza tych co nocą wkręcają swoje macki w mózgi śpiącym dziewczynkom rysując im sny. Czasem koszmary, straszne i niedobre. Nie ma wielkich, czerwonych ośmiornic, co atakują miasta, jak w tanich filmach grozy. To nie możliwe, że tak niespostrzeżenie ich wielkie ciała wślizgują się między szare budynki. I nikt o niczym nie wie i nikt niczego nie widzi. A ptaki? Ptaki przecież nie jedzą taśm magnetofonowych. Ich małe żołądki nie zniosłyby nylonowego makaronu. Nie, nie, nie. Za dziwne to wszystko, za bajkowe, za senne. Jak dziecko we mgle, tfu, w malignie. A gdzie rozum? Gdzie racja? Gdzie szkiełko i oko?
Nie ma i nie będzie. Jest nutka szaleństwa, zew wyobraźni. Mieszają się światy. W tym rozgardiaszu już nie wiadomo co jest realne a co nie. A może to my żyjemy pod wodą i zamiast głowy mamy telewizor a ryby spokojnie dryfują w powietrzu? Każdego wieczora kładąc głowę na poduszce oddajemy się w ręce sennego potwora. Budząc się sami już nie wiemy gdzie byliśmy i po co. A gdyby tak wrócić do onirycznych wspomnień? Dać się raz porwać i pognać w nieznane? Zjeść kolację u sześciorękiego potwora, namalować dinozaura z oczami z laserów i robić wszystko co nieoczywiste.
Magda Zarzycka, Sabina Drąg
Kamila Kozłowska jest z Wrocławia. Często ucieka w te światy. Maluje je na kolorowo, bo u nas za szaro, za buro. Wszystko ją inspiruje i wszystko napędza – miejsca, ludzie, zwierzęta, słowa wypowiedziane w filmie, wyczytane w internecie. Wszystko żyje, wszystko oddziałuje. Na co dzień pracuje jako ilustratorka freelancerka. Lubi koty i książki.
