Urodził się w Sarnowie (1990), student malarstwa na ASP w Gdańsku. Uczestnik licznych wystaw m.in. 2014: Noc muzeów Akademia Sztuk Pięknych/Gdańsk, Wystawa 4 MAT, “Miłość – Erotyka – Seks” Sopocki Dom Aukcyjny, Muzeum Erotyzmu/Warszawa, Wystawa “Zarysy” Galeria Wydziału Sztuk Wizualnych Akademia Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego/Łódź, 2013: Wystawa “4×4 Mętlik” Galeria ZPAP “Pierwsze Piętro”/Opole, Wystawa KRYTYczNIE w ramach Studenckiego Festiwalu Sztuk Plastycznych Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku, 2012: Organizator, zarazem uczestnik wystawy zbiorowej “Traktat o manekinach” Galeria Szyb Wilson/Katowice.

Artysta wkracza w obszar cielesności w jej najsurowszej formie. Gra z nią. Wtłacza w geometryczne kształty. Pozwala jej rozpływać się i wybrzuszać. Organiczność ciała zamyka w martwej naturze. Pomarszczona skóra, sączące się wydzieliny, przerwane tkanki, niezasklepione rany. Szczeliny istnienia przez które wycieka życie. Ciało, które doświadcza swojego „bycia” jednocześnie czując, że umiera. Vanitas vanitatum et omnia vanitas. Mięsność prac Piotra Mosura niepokoi. Jest w nich coś brzydkiego, coś co niewygodnie przypomina o przemijaniu. Artysta z jednej strony nadaje rzeczom martwym organiczny charakter, z drugiej uśmierca swoich odbiorców przypominając im o ich śmiertelności. Łączy mięsność z boskim idolem, (od)przedmiotawia i (u)cieleśnia.

Jeżeli obraz posiada tendencje do utożsamienia się z tym co przedstawia, można go określić mianem Idola.

Cytat z Wunenburgera przybliża sens przedstawień “Głów – Idoli”.  Praca jest dążeniem do osiągnięcia formy – znaku, która poprzez osadzanie jej w konkretnych sytuacjach ma wzbudzać uczucia swoistego utożsamienia się widza z jej realnością, wzbudzeniem empatii, czy spojrzeniem na przedmiot obrazu jako na rzecz śmiertelną, nacechowaną marnością, mimo architektonicznych proweniencji formy. Forma, jako taka, jest wynikową scalenia dwóch głów, z wyłączeniem portretu, który niósłby za sobą szkodzące idei tendencję porównawcze.