Interfejs to pośrednik w komunikacji między użytkownikiem a urządzeniem, ale też człowiekiem i innym człowiekiem. Jak każdy kanał komunikacji, zawiera własne, wyjątkowe zakłócenia, które mają potencjał poetycki. Rewolucja cyfrowa sprawiła, że przezroczysta forma wizualna wiersza przestała mieć sens.
Windows jest oknem na świat szeroki jak nigdy dotąd, ale żeby go zobaczyć, musimy dać się zamknąć w więziennej celi prostokąta ekranu. Apple to rajskie jabłko, dające poznanie, lecz wiodące do życiowego piekła. Kolaże z interfejsu to próba odnalezienia czegoś ludzkiego w czymś nieludzkim, nawiązania relacji z cyfrowym wielkim bratem, który patrzy na moje życie. Zbieram małe dramaty programów, potknięcia systemu, działania niepożądane. Od komputera nie da się uciec, więc zamiast wyskakiwać z okna, obserwuję wyskakujące okna.
p l e a s e d o n ‘ t
The only type of hand tool that she needs [kolaż papierowy]
No voice detected
Aleksandra Pieńkosz – rocznik 1992. Tworzy na granicy tekstu i obrazu od 2012 roku, kiedy to zdekonstruowała swój dziecięcy tomik wierszy, tnąc go w liberackie kolaże i robiąc z nich wystawę. Jej prace prezentowane były na wystawach w Niemczech, Chorwacji i Polsce, publikowała w Cegle i australijskim Collage Collective Co, współpracowała z Ha!artem. Z wykształcenia edytorka, pracuje też jako graficzka-freelancerka.
Jej zainteresowania przebiegały od poezji lingwistycznej przez liberaturę i literaturę cyfrową do glitch artu i estetyk postinternetowych i ciagle są gdzieś pomiędzy. Założycielka, wspólnie z Zoe Stawską, inicjatywy Glitch art is dead, w ramach której próbuje znaleźć miejsce dla sztuki cyfrowej w realnym świecie. Obecnie wydaje dwujęzyczną e-książkę o glitch arcie wraz z Hubem Wydawniczym Rozdzielczość Chleba i organizuje kolejną międzynarodową wystawę Glitch Artists Collective.
Prowadzi fanpejdż Błędy systemu w miejscach publicznych, założyła również eksperymentalny projekt z biżuterią z komputera – Computer is my jewelry.
>>> www.instagram.com/ale.png/
>>> www.behance.net/alepienkosz
