Zuzanna Rokita (ur. 1988 w Krakowie) zajmuje się malarstwem, rysunkiem, fotografią, filmem, tworzy instalacje. W roku 2012, bezpośrednio po dyplomie na ASP w Krakowie, wyjechała do Paryża i podjęła dalsze studia w École Nationale Supérieure des Beaux Arts, gdzie już wcześniej nawiązała kontakty w ramach studenckich wyjazdów stypendialnych. Artystka pracuje w Paryżu i w Krakowie, biorąc udział w wystawach krajowych i międzynarodowych (ostatnio w Brnie na Morawach). Wystawa w Art Agenda Nova jest jej pierwszą wystawą indywidualną. Pokaże na niej prace z okresu paryskiego.

 Pobyt w Paryżu zaowocował przełomem w jej malarstwie i nowymi dojrzałymi realizacjami. Zuzanna Rokita pozostawiła za sobą resztki figuratywności i skupiła się na malarstwie abstrakcyjnym. Młoda artystka inspiruje się szeroko rozumianą tradycją abstrakcji geometrycznej, op-art i konstruktywizmu, ale trudno znaleźć w jej twórczości odwołania do konkretnych mistrzów, czy dzieł. Jej spora erudycja (studiowała też historię sztuki na UJ) nie przesłania świeżości spojrzenia i poszukiwań formalnych. Rokita łączy namysł i dyscyplinę intelektualną z prostotą,  wrażliwością i wynalazczością formalną. Wystarczy powiedzieć, że malując, nie używa pędzla. Tła swoich obrazów farbuje, tak jak się kiedyś farbowało płótna. Natomiast geometryczne kształty umieszcza w polu obrazu metodą rozpylania. Swoje obrazy rozgrywa w wąskiej, zgaszonej gamie kolorystycznej, ale tym bardziej przebija się obecne w nich światło.

Prace Zuzanny Rokity są zapisem myśli i dyskretnych emocji. Interesuje ją problem mechanizmów postrzegania, iluzji i gry z konwencją odbioru dzieła sztuki. Tytułowe „ćmienie” oznacza stan „pomiędzy” – kiedy otrzymujemy niejasne sygnały, kiedy zmysły doznają niewygody, bo są zawieszone pomiędzy tym, co dotykalne i niedotykalne, widzialne i niewidzialne. Poszukiwaniom Zuzanny Rokity mógłby patronować Maurice Merleau-Ponty i jego rozważania zawarte w książce Widzialne i niewidzialne. Należy zrozumieć, że to właśnie sama widzialność zawiera nie-widzialność –  pisał filozof w swoich notatkach roboczych z maja 1960 roku. Ponad pół wieku później młoda artystka z Krakowa, tworząca w Paryżu, nadaje tym słowom wizualną interpretację.

Anna Baranowa