Projekt POLOWANIE zorganizowany przez Kalinę Tomaszuk i Marię Szydłowską dotknął tematu myślistwa, relacji i ludzi innych zwierząt w sposób mniej oczywisty niż dotychczas robili to zwolennicy łowiectwa czy obrońcy praw zwierząt. Wystawa, na której autorki zgromadziły prace artystów i artystek z różnych środowisk, była próbą ukazania szerokiego spectrum kultury myśliwskiej, kultury zabijania.

Kim jest myśliwy XXI wieku?

To pytanie, przewodnie hasło projektu, znalazło swoją odpowiedź w wizualnych przedstawieniach, jakie pojawiły się podczas wystawy na Romanowicza 4. Nie było to wydarzenie z cyklu „spotkania ze sztuką”. Obrazy, instalacje, obiekty, które spłynęły w ramach otwartego konkursy prac, nie miały wspólnego, artystycznego mianownika. Ich forma, technika oraz sposób wykonania różnił się znacząco w zależności od osoby autora/autorki i obszaru jaki on/ona reprezentuje. Pojawiły się prace myśliwych, amatorów/ek, osób na które spotkania z myślistwem wywarły znaczące emocje, jak i młodych artystów/artystek oraz profesjonalistów/tek. Prace zgromadzone w postindustrialnej przestrzeni krakowskiego Zabłocia reprezentowały skrajnie różny poziom od bardzo dobrych, po raczej słabe i przerażające. Wydaje się, że właśnie o to chodziło organizatorkom projektu, o stworzenie swego rodzaju patchworku, kolażu treści i obrazów, który w jedną całość złączył skrajnie różne opinie. Szerokie ujęcie tematu dobitnie pokazało jak rozbudowanym i złożonym dyskursem obudowany jest temat myślistwa.

Otwarcie na różne głosy, stworzenie przestrzeni dla ich spotkania i konfrontacji, stanowiło największą wartość projektu.

W debacie, która odbyła się tydzień po wernisażu wzięli udział:  prof. Jan Hartman, Zenon Kruczyński (autor “Farba znaczy krew”), Arkadiusz Glaas (koordynator kampanii Niech Żyją), prof. Andrzej Tomek (UR) oraz Grzegorz Firmanty (malarz, leśnik, myśliwy). Opinie na temat prawa do zabijania, tego czy łowiectwo jest nam potrzebne, w jaki sposób tworzą się relacje władzy między człowiekiem a innymi zwierzętami były skrajnie różne. Innym był przede wszystkim język, jakim posługiwali się rozmówcy. Spór toczył się przede wszystkim na dwóch płaszczyznach: etyki i nazewnictwa, czyli sposobów określania i wartościowania newralgicznych pojęć i aksjomatów.

Czy człowiek należy do przyrody? Kim jest wchodząc do lasu?  Jaka jest jego/jej rola w ekosystemie? Czy w polowaniach powinny brać udział dzieci? Co znaczą terminy “zarządzanie populacją”, “zarządzanie lasem”?

Spotkanie postawiło nie tylko nowe pytania, ale przede wszystkim uwypukliło różnice, widoczne już na poziomie języka, które utrudniają osiągnięcie porozumienia.

Jagoda Cierniak, Sabina Drąg

 >>> materiał fotograficzny Kuba Belina Brzozowski