Kamil Baś próbuje uchwycić to, czego w języku nie widać i nie mam na myśli strukturalistycznych szkieletów gramatycznych. Biorąc na warsztat język migowy wydobywa niedostrzegane przez korzystających z systemu języka migowego (SJM, rodzaj polskiego esperanto, który został stworzony do komunikacji z niesłyszącymi, pozbawiony wielu cech naturalnego języka Głuchych, Polskiego Języka Migowego) ekspresje, znaczenia ukryte w mimice, gestach. Komunikaty zawarte w minimalistycznej, podręcznikowej estetyce zwracają uwagę na kluczowe momenty ruchu i znaczenia, które wyraża ciało. Przekleństwa wykorzystane przez artystę zamiast nieść ze sobą ciężką artylerię nieprzyjemności, przewrotnie wskazują na siłę słów niewypowiedzianych. Projekty Kamila Basia są przyjemną, zdystansowaną grą z (nie)zapisanymi znaczeniami.
Jagoda Cierniak
Kamil Baś (rocznik 1985) urodził się i mieszka w Krakowie. Ukończył grafikę na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego, a także stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Jagiellońskim. Aktualnie jest w trakcie realizacji doktoratu ze sztuk pięknych, praktykuje w pracowni linorytu prof. Jana Bujnowskiego, prowadzi zajęcia ze struktur wizualnych dla kierunku Digital Design oraz z edukacji plastycznej dla studentów (czy raczej studentek) Pedagogiki Przedszkolnej i Wczesnoszkolnej. W pracy twórczej wykorzystuje różne techniki, wśród których przeważają druk wypukły i fotografia. Skupia się na złożonych relacjach zachodzących pomiędzy obrazem i słowem, bada dosłowne, potoczne czy encyklopedyczne znaczenia wyrazów. Jego realizacje nierzadko zawierają elementy humorystyczne.
Zainteresowanie tematyką przenikających się liter, słów i obrazów zaczął przejawiać już w czasach studenckich (m.in. projekt Everything is in right order). Pierwszą realizacją tworzoną od początku w tym duchu był jego dyplom magisterski, zrealizowany w pracowni linorytu, zatytułowany Sztuka Kobiet, składający się z czterech cykli odbitek (łącznie 36 prac) oraz dwuipółminutowego wideo. Przedstawione w tej pracy kobiece sylwetki w rozmaitych pozach, nawiązują do znanych dzieł z różnych, często bardzo odległych czasów. Przeważnie towarzyszą im podpisy wykonane w tej samej technice warsztatowej. Ich technologiczne zrównanie, a także wzajemne uzupełnianie i tworzenie nowych sensów w sferze znaczeniowej sprawia, że oba elementy wydają się nierozłączne. Kolejne przykłady łączenia obrazu i tekstu to gry słowne, czy też kalambury. Praca zatytułowana X-19 powstała z okazji zbliżającego się rzekomo końca świata w grudniu 2012 roku i nawiązuje do gry w statki i okręty. Skoro jednak do zagłady nie doszło, pierwszy dzień wiosny 2013 roku uczcił tryptyk [fr. ʃaʀad], którego każdy element jest fragmentem zagadki.
Rozpoczęty na przełomie 2013/2014 roku eksperymentalny projekt, (roboczo zatytułowany Biblioteka znaków) skupiony jest wokół prób wypracowania sposobu komunikacji alternatywnej dla języka mówionego i pisanego. W założeniu chodzi w nim o wykorzystanie ciała – jego ruchów i gestów – jako nośnika konkretnych informacji. Odzwierciedleniem postępów w tej materii są realizacje fotograficzne i multimedialne.
W oparciu o Słownik polszczyzny rzeczywistej (siłą rzeczy fragment), zrealizował dwa projekty pokazane na wystawach: Ikony języka polskiego oraz Cztery Magiczne Słowa. Pierwszy z nich zawiera rzędy portretów modelki oraz zestawione ze sobą gesty wywodzące się z polskiego języka migowego i usta ułożone w wypowiadane właśnie głoski. Wspomniane opracowanie naukowe skupia się na analizie użycia przekleństw w języku powszechnym, dlatego również Ikony to nic innego jak najczęściej występujące, niecenzuralne wyrazy: kurwa, chuj, jebać i pierdolić. Te same obszary penetrują Cztery Magiczne Słowa, jednak tym razem skupiają się na emocjonalnym aspekcie wymawianych – często nawet wykrzykiwanych – słów. Stanowią one próbę zatrzymania w czasie kluczowego momentu, łączącego w sobie czytelną treść i pełną ekspresji formę.
Kontynuacją tych poszukiwań jest sięgniecie do źródeł bardziej uniwersalnych, a zatem najpopularniejszego współcześnie języka, jakim jest angielski oraz danych statystycznych. Opierając się na analizie częstotliwości występowania wyrazów w anglojęzycznych tekstach, autor dokonał wstępnej selekcji najbardziej użytecznych słów (głównie czasowników i rzeczowników) spośród pierwszych trzystu z listy; podobno składają się one objętościowo na około 65% wszystkich używanych. Jak na razie efektem tego jest projekt PSE (z angielskiego: Personal and Social Education). Składają się na niego wybrane, przetworzone kadry pochodzące z dokumentacji wideo, ujęte w formie przywodzącej na myśl samouczek. Tematem tutaj są słowa: ja, ona, my i ono. Taki dobór staje się jasny, gdy pozna się pełne znaczenie tytułu – PSE to przedmiot obecny w szkolnictwie walijskim, obejmujący takie zagadnienia jak: społeczności, edukacja seksualna, duchowość, moralność i środowisko.
Na podobną realizację oczekują kolejne słowa z listy. W przygotowaniu są już też inne treści mogące stanowić bazę dla wizualnej analizy i kreacji. Zdobyte doświadczenie mówi, że osiągnięcie wszystkich zakładanych początkowo rezultatów jest niemożliwe, jednak już nawet dochodzenie do nich i wykonywana praca niesie ze sobą wiele cennych treści.
