Jarosław Puczel jest świetnym przykładem na to, że nawet bez papierów ukończenia uczelni artystycznej można być nie tylko dobrym artystą, ale i wiele osiągnąć. Urodził się  w 1965 roku w Kętrzynie. W latach 1985-1990 studiował na wydziale pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego. Praktykę artystyczną odbył w warszawskiej „Galerii Działań”. W ramach Twórczych Warsztatów Filmowych Ośrodka Kultury Ochoty w Warszawie zajmował się teorią i praktyką filmową (1985-1990). Brał udział w wielu indywidualnych i zbiorowych wystawach, zarówno w kraju, jak i za granicą. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Malarzy i Grafików. Obecnie mieszka i pracuje w Olsztynie.

Sytuacje nierealne, zapamiętane, podpatrzone i te wzięte z życia. Dziecięca zabawa na huśtawce, przyjacielska rozmowa, chwila z książką, romantyczny pocałunek. Wszystko ukazane jak w filmowym kadrze. To, co je łączy, to kompletna przypadkowość, przemijalność i maksymalne uproszczenie.

Artysta umyślnie rezygnuje z „dusznych” przedstawień i redukuje liczbę wykorzystanych kolorów do niezbędnego minimum, stawiając na kontrast. Zaciera granice. Sprawia, że tła jego obrazów wchodzą w swoistą interakcję z bohaterami, wzajemnie się przenikając. Pozbawia postaci twarzy, powodując że stają się oni niemożliwi do zidentyfikowania. Kreuje pewną umowność i pozwala się domyślać, nie stawiając kropki na końcu zdania. Bazuje na odczuciach oraz domniemaniach.

Przyglądając się rozmowie dwóch dziewczyn czuję pewną łączącą ich więź. Nie wiem czy to siostry, czy może przyjaciółki, ale wiem że dobrze i swobodnie czują się w swoim towarzystwie.  Z kolei widząc dwoje ludzi połączonych pocałunkiem, odczuwam atmosferę intymności. Nie potrzebuję więcej. Nie muszę wiedzieć kim są lub ile mają lat. Czuję natomiast, że łączy ich jakieś niepowtarzalne uczucie.

Magda Zarzycka

www.puczel.pl